نغمه‌ای از عشق و جاودانگی در دل زندگی

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «آفتاب دل»، در بستر تاریک جدایی و فقدان، نوری از امید می‌درخشد؛ نوری که از عمق قلب‌های ایثارگر برمی‌خیزد، اهدای عضو، پیوندی است میان دو جان، دو سرنوشت که در دنیای بی‌رحم مرگ، فرصتی دوباره برای زندگی می‌سازد، این عمل نه تنها نجات‌بخش است، بلکه نشان‌دهنده‌ی بالاترین درجات انسانیت و محبت به هم‌نوع است.

هر عضو که به دست یک زندگی دیگر می‌رسد، داستانی را روایت می‌کند؛ داستان امید، عشق و ایثار. مانند گلی که در زمستان سرد شکوفا می‌شود، هر اهدای عضو، نویدبخش بهاری جدید در زندگی دیگری است. این پیوند، یادآور این است که مرگ پایان نیست، بلکه ادامه‌ای است در دنیای دیگری.

سکوتی که در لحظه‌ی خداحافظی برقرار می‌شود، صدای قلب‌های عاشق را می‌شنود؛ قلب‌هایی که به عشق و زندگی ادامه می‌دهند. اهدای عضو، شجاعت و بلندی همت را می‌طلبد و در دل تاریکی‌ها، چراغی می‌افروزد که راه را روشن می‌سازد.

این عمل، نه تنها زندگی را نجات می‌دهد، بلکه روح‌های سرگردان را به هم پیوند می‌زند و یادآور این حقیقت است که عشق، هیچ‌گاه نمی‌میرد.

این پیوند عمیق، گویی زنجیری نامرئی است که انسان‌ها را به هم متصل می‌کند. در لحظه‌ای که یک عضو به بدن دیگری پیوند می‌خورد، زندگی‌ها به هم می‌پیوندند و داستانی جدید آغاز می‌شود؛ داستانی پر از امید و شکوفایی. در آن زمان، گویی زمان متوقف می‌شود و احساسات در تلاطمی شگفت‌انگیز به هم می‌پیوندند.

هدیه‌ای که از دل انسان‌های ایثارگر می‌آید، نشانه‌ای است از قدرت عشق و همدلی. هر بار که کسی به یاد کسی دیگر، با اراده‌ای راسخ به اهدای عضو می‌پردازد، این پیام را منتقل می‌کند که ما به یکدیگر نیاز داریم. ما در این دنیای پرآشوب، تنها با عشق و ایثار می‌توانیم بر دردها غلبه کنیم و زندگی را به یکدیگر هدیه دهیم.

ایثار در اهدای عضو، ما را به یاد می‌آورد که زندگی گاه به سادگی یک انتخاب است؛ انتخابی برای به اشتراک گذاشتن زندگی و عشق، حتی پس از رفتن. این انتخاب، نه تنها بر زندگی‌های دیگران تأثیر می‌گذارد، بلکه به ما نیز درس‌های عمیق‌تری از ارزش واقعی زندگی و انسانیت می‌آموزد.

و در این میان، قلب‌هایی که با عشق و امید به تپش ادامه می‌دهند، نماد جاودانگی احساسات انسانی‌اند. زندگی پس از مرگ، در این پیوندها تجلی می‌یابد و نشان می‌دهد که عشق می‌تواند فراتر از مرزهای فیزیکی رفته و در دل‌ها و خاطرات باقی بماند. اهدای عضو، سفری است به دنیای نوین زندگی؛ دنیایی که در آن انسانیت، عشق و ایثار، به راستی می‌تواند پیروز شود.

پنج مورد اهدای عضو در کردستان انجام شد

به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی کردستان، نهیه علی‌کرمی عنوان کرد: در سال ۱۴۰۲ تعداد پنج مورد اهدای عضو در کردستان انجام شد که در سنندج دو مورد که یکی از آنها در تهران اهدا شد و در شهرستان‌های دیواندره، سقز و بانه هر کدام یک مورد اهدای عضو ثبت شده است.

 کارشناس فراهم‌آوری و اهدا عضو دانشگاه علوم پزشکی کردستان افزود: در سال ۱۴۰۲ شاخص اهدای عضو (PMP) در کشور ۱۳/۲۴ است، اما عدد قابل‌قبول ۲۵ و عدد ایده‌آل برای بخشیدن اعضای بدن ۴۰ است.

وی گفت: شاخص اهدای عضو نسبت به جمعیت استان (PMP) در شش‌ماهه اول سال جاری نسبت به ۶ماهه اول سال ۱۴۰۲ افزایش داشته و استان رتبه ۱۴ کشوری را دارد.

 علی‌کرمی ادامه داد: از ابتدای امسال تاکنون دو مورد (یک زن ۳۱ساله و یک مرد ۲۹ساله) اهدا عضو در استان ثبت شد همچنین یک نوجوان ۱۳ساله در قروه در بیمارستان تهران دچار مرگ مغزی و در همان بیمارستان اعضای بدنش اهدا شد.

 وی به تفاوت کما و مرگ مغزی اشاره و اظهار کرد: با اختلال در خون‌رسانی قشر مغز، تمامی حس و حرکت بیمار از بین می‌رود و تنفس و سایر موارد ذکر شده که از ساقه مغز منشأ گرفته است، باقی می‌ماند. با اختلال در عملکرد مغز، فرد دچار کاهش شدید سطح هوشیاری می‌شود و به کما می‌رود، تنفس خود به خود دارد؛ ولی دارای هیچ‌گونه حرکت و ادراک نیست.

وی افزود: فرد به کما رفته، نیاز به دستگاه تنفس مصنوعی ندارد و ممکن است سال‌ها در این حالت باقی بماند و سپس به حیات مجدد بازگردد یا از دنیا برود.

کارشناس فراهم‌آوری و اهدا عضو دانشگاه علوم پزشکی کردستان، بیان کرد: اختلال در خون‌رسانی به هر دو قسمت قشر مغز و ساقه مغز و تخریب این دو قسمت به‌صورت برگشت‌ناپذیر باعث ایجاد شرایطی می‌شود که به آن مرگ مغزی گفته می‌شود.

 علی‌کرمی عنوان کرد: در بیماران مرگ مغزی هیچ‌گونه ادراکی وجود ندارد، بافت مغز به‌صورت فراگیر، نابود می‌شود و حالتی بی‌شکل و برگشت‌ناپذیر را به خود می‌گیرد که آسیبی برگشت ناپذیر است.

انتهای خبر/