آفتاب دل

یادداشت؛

تو یک پرستاری!

ای پرستار؛ تو یک قهرمانی اما نه؛ قهرمان به کسی می‌گویند که جان یک نفر را نجات ‌دهد تو جان صدها نفر را نجات می‌دهی و چه زیبا: تو یک پرستاری.

به گزارش خبرنگار آفتاب دل، یکی از شاخه‌های علوم پزشکی، پرستاری است و این قشر برای نجات بیماران از جان و جوانی خود مایه می‌گذارند به خصوص در شرایط فعلی که با موج فراگیر بیماری کرونا مواجه هستیم این قشر بیش از دیگران در معرض تهدید هستند و تاکنون چندین نفر از این عزیزان جان خود را از دست داده‌اند.

شغل پرستاری یعنی عشق‌ورزیدن به تمامی انسان‌ها؛ آنها عشق خود را بی‌دریغ نثار دیگران می‌کنند و در پایان کار، با خستگی فراوان به خانه می‌روند. پرستار، همواره با عشقی از جنس امید و ایثار در حال عبادت است با  لباس سپید زیبایش انگار ایستاده بر بالین انسانی نیازمند سجده می‌کند تا سلامتی را به وی هدیه کند.

خداوند فرشتگان آسمانی را به زمین فرستاد تا محبت را به زمینیان هدیه کنند و امروز پرستاران، فرشتگانی هستند که در زمین‌اند. این فرشتگان زمینی با این که شغل بسیار سختی دارند اما می‌دانند لبخندشان تا چه اندازه می‌تواند باعث آرامش بیمار شود؛ از این رو علیرغم خستگی مفرط، در هیچ شرایطی لبخند بر لب را فراموش نمی‌کنند. با خبرهای امیدبخش انگیزه‌ی بیمار را برای مبارزه با بیماری چند برابر می‌کنند.

آن‌هنگام که با قلبی مملو از عشق و محبت با وجودی سرشار از امید و آرامش بر بالین یک بیمار مستاصل و ناامید ایستاده است، می‌دانید در این هنگام حضور او چه معجزه‌ای می‌کند؟ تنی که رنجور است و قلبی که بی‌تاب است تنها با آرامش و نگاه امیدبخش پرستاران تسلی می‌یابد انگار زیر لب زمزمه می‌کند به درگاه پروردگارش که بهبود بخشد بیمارش را.

در این روزهای کرونایی بسیاری از پرستاران جان خود را از دست دادند بدون اینکه خانواده‌هایشان اعتراضی کنند و حتی برایشان مجلس ختمی هم بگیرند.

پرستاران همان انسان‌هایی هستند که با هر بیماری که روبه‌رو می‌شوند یک انسان جدید به آلبوم زندگی‌اشان اضافه می‌شود؛ انسانی که دردها و غم‌هایش می‌تواند آنها را به شدت تحت تاثیر قرار دهد پس بايد آنها از روحیه و توانایی ویژه‌ای برخوردار باشند تا نه تنها خودشان با اندوه بیمار غمگین نشوند بلکه بتوانند از لحاظ روحی به بیمار کمک کنند تا او آلام خود را به فراموشی بسپارد.

پرستاران مادران دوم انسان‌ها هستند که راحت می‌توانند با بدخلق‌ترین بیمار ارتباط برقرار کنند بدون اینکه اخمی بر ابرو بیاورند.

یادمان باشد که از پرستاران به خاطر تمام زحماتی که می‌کشند سپاسگزاری کنیم و اگر کسی را در خانواده یا اطرافمان داریم که شغل پرستاری انتخاب کرده به یاد او باشیم که چقدر کارش ارزشمند و گران‌بهاست. آنان توقعی آنچنانی برای این همه زحمت و از خودگذشتگی ندارند؛ یک روز برای قدردانی از این فرشته‌های زمینی کم است چون روز جاری شدن عاطفه و درخشیدن ایمان در قلب‌های مهربان است؛ روز افتخار انسان به انسانیت و آنها با شوق و رنج می‌آموزند تا درد انسان‌ها به آرامش‌ برسانند.

ای پرستار؛ تو یک قهرمانی اما نه؛ قهرمان به کسی می‌گویند که جان یک نفر را نجات ‌دهد تو جان صدها نفر را نجات می‌دهی و چه زیبا: تو یک پرستاری.

یادداشت از مرضیه خاکی 

انتهای پیام/

برچسب ها :

نظرات کاربران :

دیدگاه های ارسالی شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد.
پیام هایی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پیام هایی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.

نام	*
کد امنیتی